Dochter die kliedert op het gezicht van mama. Gezandstraald worden op het strand, daarna volle bak zon en een flinke plens. Een lach en een traan, plus ranzige humor. Not to mention ontzettend veel liefde. De bruiloft van Gerrit en Rianne op het strand van Ameland bij Beachclub Sunset was er eentje om in te lijsten. 

Ik heb een soort mancrush op Gerrit. Al jaren. Ik ontmoette hem jaren terug, in Italië, bij de al even fantastische bruiloft van Daniele en Eliza. Het overkomt me maar zelden dat ik een hele dag achtervolgd wordt door een boomlange Fries met een al even groot hart. Maar hij deed het. Met een constante grijns én mededeling ‘Je ziet er dorstig uit’ kreeg ik om de haverklap een nieuw glas bier in m’n handen gedrukt. Tja, dan maak je wel vrienden met deze Brabander 🙂

Toen hij me polste voor zijn eigen bruiloft met Rianne, nota bene op Ameland, hing ik dus simpelweg in de gordijnen van vreugde. Ik had er zó veel zin in, dat het eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. Nou, niet dus. Kijk zelf maar.

De bruiloft bij beachclub Safari Lodge in Zandvoort van Rick en Brigit behoort zonder twijfel tot mijn hoogtepunten van 2019. Een strandbruiloft zoals je ze ziet in fancy tijdschriften. Uit het boekje. Schitterend weer, schitterend decor en, het allerbelangrijkst, schitterende mensen.

Vooral bruidegom Rick heeft zich bij mij voor altijd onsterfelijk gemaakt. Ik heb een zwak voor mensen die zich publiekelijk kwetsbaar durven opstellen, hun gevoel uitspreken en uitdragen. Eigenschappen waar je bij mannen vaak op kunt wachten tot je een ons weegt. Niet bij Rick. Die heeft zonder twijfel een dijk van een opvoeding gehad. De liefde voor zijn gezin, familie en vrienden spát eraf. Het was simpelweg een genot om dat vast te mogen leggen.

Nicolette Last erbij hebben als ceremoniespreekster helpt, natuurlijk. Ik houd haar medeverantwoordelijk voor global warming, want met elke voordracht wordt het op aarde een beetje warmer. Voeg daarbij een lekker ranzig, zwetend feestje met een rappende opa en een vleug Tino Martin en volgens mij heb je dan een topdag.

Kijk zelf maar.

Bagdad. België. Beeldschoon. Bloemen. Borrels. Bruisend. Buikdanseres. Betoverend. Oh, en Buitjes. Want het tikkie druilerige weer was het enige ‘minnetje’ tijdens de verder za-li-ge bruiloft op Buitenplaats Beeckestijn en Landgoed Groenendaal van Nawar en Mandy.

Het bonte Irakees/Nederlands/Vlaams gezelschap maakte er een al even bonte dag van. Veel kleur, veel mooie woorden, prachtig trotse ouders en al even liefhebbende broers en zussen. Vooral de speech van Nawars broer Bashir, over opgroeien in Irak onder ‘Bonusdaddy’ Saddam, maakte een enorme indruk. Bij iedereen.

Luisterend met een hele dikke strot besefte hoe veel mazzel wij hier hebben in het westen. Om vervolgens met een dikke grijns ook te beseffen hoe extreem veel mazzel ik heb dat ik dat ook nog eens mag vastleggen.

Enjoy.

In English this time, so the Indian guests can understand =)

When something seems too good to be true, it probably is. Right? Personally, when Santosh e-mailed me in early April, it was that exact cliché which struck me immediately. My blood pressure rose when I started reading about an Indian guy coming to The Netherlands for work and subsequently ‘falling in love with the country and a beautiful Frisian girl’.

I was buzzing to read about a two-day wedding extravaganza in August and jumped around like a kid when the passages about my  ‘wonderful photography skills’ ‘and possible interest in working with them’ crossed my eyes. Like: wtf. Is this some 2019 version of Bananasplit? Are these guys for real?

Well, the short answer is yes. They were for real. And so was their interest. And so was their wedding. For. Real.

When we sat down face to face, they were exactly what I expected. Santosh was the, in my eyes, quintessential friendly, jovial and well-mannered Indian, and he didn’t lie about Djura either. She’s just as blonde and pretty as you would expect from a girl from the North. Funnily enough: it was probably also the last time that my predictions would come close.

Don’t get me wrong: I Googled for hours to research what to expect of their Indo-Western fusion wedding, specifically their traditional Indian wedding on Sunday. I did my homework.
Or so I thought.

In a very amicable way, Organized Contrasting Chaos is what I’d use to describe those two magical days. I expected the Saturday to be ‘straightforward’ enough. I mean: there’s gonna be a guy in a suit, a girl in a white dress, we talk, they say yes, kiss, exchange rings and we get hammered. Dutch weddings 101. Been there done that. Well, leave it up to the Indians to throw some spanners in the works. For instance: I for one had never photographed a groom on a decorated white horse and a procession of a dhol drummer and dancing guests. It was my maiden baraat. Or what about Sunday’s Kashi Yatra? No clue? Ganesh Puja, then? No? Kanyaa Dhaanam?

Yeah, well, me neither. It was a completely new experience. It was beyond any expectation I had. It was the next level on colours, scents, traditions and my amazement. I tried to keep my biggest smile and air of ‘I’ve got this, don’t worry’ attitude up at all times, but trust me, occasionally I felt like a professional headless chicken. And truth be told: I absolutely loved every second of it.

Here’s a handful of my favorites, and thanks to the champion Damon Pijlman for keeping me company.

Oh, and if you’re wondering what that smiling, clueless smug looks like. Thanks Damon 😀

Jullie gaan trouwen. Geweldig! Proficiat! De komende maanden staan in het teken van het zoeken naar, om maar eens wat te noemen, de mooiste trouwlocatie, de aller mooiste trouwjurk én de beste bruidsfotograaf om al dat moois op z’n mooist vast te leggen. En over dat laatste heb ik iets te melden.

Disclaimer: je zou in de eerste paar alinea’s van deze longread bijna gaan denken dat ik de stereotiepe verzuurde zeikstraal ben. Ik verzeker je, zoals ál mijn bruidsparen zullen beamen, dat ben ik állerminst. Daarover later meer, na deze illustrerende quote van bruid Debbie.

Toch? Welnee. Elke collega die een dergelijke pagina heeft opgetuigd om dat te verkondigen, doet dat om SEO-redenen. Hoop ik althans. Want degenen die zich daadwerkelijk als zodanig presenteren – ja, die zijn er en nee, daar hoef je niet lang voor te zoeken – hebben echt serieuze ego-issues en/of een ongelooflijk groot bord voor de kop.

De beste trouwfotograaf van Nederland bestaat namelijk niet.

Het is ergens ongelooflijk amusant en tegelijk bloedirritant om te zien hoe de meest obscure awards worden gepresenteerd als de Champions League-trofee onder de bruidsfotografen. Probleempje: het is doodeenvoudig om als zodanig te marketen.

Immers: hoe kunnen wij van jullie als toekomstig bruidspaar verwachten dat jullie weten welke award onder trouwfotografen wordt gezien als een hoofdprijs, en welke als aangekochte meuk uit Rusland? Het verschil tussen een ‘Fearless’ (eindbaas) en een ‘One Eyeland’ (bagger)? Simpel: tenzij je jezelf er echt in verdiept hebt, luidt het antwoord ‘niet’. Geloof me: een award winning trouwfotograaf zijn we tegenwoordig inmiddels allemaal. Als je er maar voor betaalt in deze big business.

Goede vraag en nog steeds lastig om met zekerheid te beantwoorden. Het is simpelweg al even subjectief als de mooiste trouwlocatie of trouwjurk. Hopelijk kan ik jullie een beetje op weg helpen.

Want een bruidsfotograaf, zeker als ik voor mezelf spreek, houdt jullie bewust en vooral onbewust een spiegel voor. Met trouwfoto’s die hij belangrijk vindt. Die hij wil láten zien. Het cont(r)acteren van een journalistieke trouwfotograaf zoals ikzelf is, heel eerlijk, nul komma nul match als je hoopt op Insta-achtige, perfecte plaatjes van jouw jurk in een schilderachtig landschap. Daar geef ik namelijk geen moer om. Types als ik hopen op bulderende lachen, het liefst van oma die daarbij haar kunstgebit verliest. Of een dikke, biggelende traan als de emoties het hoogst oplopen. Díe foto’s wil ik maken. Daar stop ik op een trouwdag al mijn energie in. Dát triggert mij. Daarom doe ik dit werk.

En als dit laatste stukje ook voor jullie geldt, hebben jullie in mij misschien toch de beste bruidsfotograaf gevonden =)

Ik laat het, tot slot, onder deze foto heel graag over aan Diane en Luciano.

Okay, toegegeven: het was geen Prins Harry (gelukkig), noch Meghan Markle (helaas pindakaas). En geen Windsor Castle, maar het Oude Raadhuis in Roosendaal. Maar ik durf te wedden dat zij in geen lichtjaren zo’n gave, pure en pompende dag hadden als ik bij mijn eerste eigen royal wedding. Dit is het verhaal van Iris en haar prins Mark.

Mark is officieel geen Majesteit en al absoluut geen Oranje-Nassau. Maar Iris stapte deze zomer niet alleen in het huwelijksbootje met een lid van het Roosendaalse koninklijk huis, maar tevens de allerbekendste man in heel 0165.

De tekst gaat verder onder de eerste foto’s.

De allerbekendste man van Roosendaal, dus. Want Mark ademt een aantal dingen, zoals muziek (vind ik leuk) en Ajax (vind ik beduidend minder leuk),  maar bovenal Carnaval. Het spát uit zijn poriën. En hier onder de rivieren, en in Tullepetaonestad in het bijzonder, is hij tijdens het vijfdaagse feestextravaganza de absolute ‘oogheid. Roosendaalse Royalty. De Priens met hoofdletter –P.

Zijn ‘Priensepak’ bleef uiteindelijk in de kast, en ook stak Iris een steekje voor z’n heuse Steek. Maar dat we samen de hele dag letterlijk en figuurlijk de polonaise liepen, staat vast. Ditmaal was poseren en zwaaien naar de meute verboden en de liefde vieren het gebod. Hieronder een greep uit mijn favorieten van – precies elf jaar en elf dagen samen – het koninklijk huwelijk van Mark en Iris 🙂

Aaah, Verona. De parel van het noorden met waanzinnige binnenstad en het amfitheater. De stad van Romeo en Julia. En, sinds 2019 als moderne versie, de stad van Luciano en Diane om te trouwen in Italië.

Het was, eerlijk gezegd, behoorlijk aandoenlijk toen ik in maart 2018 hun aanvraag binnenkreeg. De toon van het bericht? Dat we elkaar (in 2015) ‘ooit gezien hadden op de werkelijk prachtige dag van Daniele en Eliza‘. Aandoenlijk, aangezien die namen ervoor zorgen dat er bij mij allerlei alarmbellen afgaan, een sirene begint te loeien en het begeleidende oranje licht als een soort vuurtoren uit mijn oren begint te spuiten. Ooit gezien? Ja, als de dag van gisteren.

Of ik misschien te porren was om dat trucje te herhalen op hun eigen dag, met ditmaal Luciano als bruidegom en Daniele als getuige in plaats van andersom. Ach. Laat ik eens over m’n hart strijken 😉

En over oranje licht gesproken: hun bruiloft bij Villa Rizzardi baadde in het zonlicht. Sterker: mijn witte handdoekje werd tot grote hilariteit van de bákkende trouwgasten bijna vaker gebruikt dan mijn camera’s. Het was een kookpan. Letterlijk en figuurlijk. Met een bloedmooie bruid, bloedhete temperaturen en al even warme woorden en gebaren. En tussendoor heel veel rode wijn, lekker eten en eigenlijk alles wat een bruiloft in Italië telkens zo speciaal maakt. Een wijnproeverij om 09.30 op de dag van aankomst, bijvoorbeeld 😀

In 2015 stuurde ik Daniele en Eliza het volgende toen de trouwfoto’s klaar waren. “Ik hoop dat jullie er net zo van genieten als ik heb gedaan tijdens het fotograferen en editen. En als ik Marty McFly was, waren we dit weekend weer in Noord-West Italië.”

Grappig hoe sommige woorden en gevoelens vier jaar laten exact hetzelfde zijn.

Wat gebeurt er als je, door de herrie op een feestje, dat mooie meisje niet goed verstaat? En, in plaats van ‘Ik wil een foto met je’, denkt te horen dat ze zegt: ‘Ik wil vozen met je’? Nou: in het geval van Jasper en Lianne was het meteen raak. Of die foto er  destijds is gekomen, heb ik niet nagevraagd. Dat er gevoosd werd, lijkt me evident. Trouwen op Buitenplaats Sparrendaal werd het gevolg. En met die foto’s kwam het dus ditmaal zeker te weten goed 🙂 

Het werd een dag vol humor, warmte en mooie tranen. Gewoon genieten van start tot finish. Vergeten dat je objectief gezien aan het werk bent als trouwfotograaf omdat je je een daggast voelt met een camera. Geloof me: dat zijn de mooisten. En hieronder zie je een aantal van mijn favorieten.

Eén van de vele voordelen van een huwelijk en het werk van trouwfotograaf: je komt nog eens ergens. En dat geldt niet alleen voor mijzelf, maar zeker ook voor de gasten. Trouwen op Buitenplaats Vaeshartelt in Maastricht op z’n Tycho en Anne’s betekende namelijk voor velen letterlijk een trip door het hele land en in sommige gevallen zelfs over de halve aardbol.

Want ja, je kunt natuurlijk prima trouwen in Amsterdam, maar dat geeft allerminst het gevoel van een weekend weg als je daar zelf toch al woont. En dus besloten ze samen met hun voornamelijk Friese, Apeldoornse, Amsterdamse en Afrikaanse vrienden en familie af te zakken naar het verre zuiden.

Het werd een letterlijk schitterende trouwdag op een vroege zaterdag in april. Volop zonneschijn, warme woorden, veel tranen en nog meer gelach. Een dag waarop opa en oma net zo in een deuk lagen tijdens de ceremonie als de gasten bij de Backstreet Boys-achtige rap-act tijdens het feest. Een dag waarna je zelf op een roze wolk weer in de auto stapt en je zegeningen telt.

De bruiloft bij de Hunting Lodge van Jasper en Irene betekende voor bij een ritje van Roosendaal naar Rozendaal. Een subtiel verschil en ondertussen een gigantische. Want die zitplek op de heuvel. Dat uitzicht op kasteel Rosendael. Gelderland in zijn sublieme glorie en wel even anders dan het biljartlaken dat West-Brabant heet 🙂 

We troffen een heerlijke zonnige dag en dat paste perfect bij deze twee geliefden. Dat verdienden ze wellicht ook wel, aangezien Jasper in Rome op zijn knie ging.

Wat me van deze bruiloft nog wel het meest is bijgebleven, is het gezicht van Irene’s vader toen hij met de bruid richting het altaar liep. Sinds ik zelf dochters heb, is de vader van de bruid elke keer ogenblikkelijk mijn beste vriend. De persoon wiens gezichtsuitdrukking ik op moment nadrukkelijk bestudeer. Omdat ik zo benieuwd ben hoe het voelt om mijn eigen meisjes op die manier vast te houden en dan los te laten.

Voor hem was het een onvergetelijk moment. Voor mij ook. En dat geldt ook voor de rest van de trouwdag. Die was heerlijk van voor naar achter, en de openingsdans al helemaal.