Ik ben Jesse. Bouwjaar 1979 en sinds 1999 samen met mijn highschool sweetheart Annabelle. In april 2009 gaven wij elkaar een ring en beloofden we elkaar eeuwige liefde. In 2012, 2014 en 2019 gaf ze mij een bloedmooie dochter, Rive, Isée en Lolí, en snapte ik in één klap wat onvoorwaardelijke en eeuwige liefde écht inhoudt.

Ik ben een Brabander en hoewel de meeste vakjes zijn af te tikken – zachte -G, carnaval, bourgondiër, doorzakken, late uurtjes – gaat dat wel gepaard met een Rotterdamse mentaliteit. Kin omhoog, maar vooral de voeten stevig op de grond. Handen uit de mouwen. Geen woorden maar daden.

En die liefde? Dat is mijn houvast. Ik houd het vast zoals mijn armen om mijn meisjes. Liefde maakt alles mooier. Als mens, als man, als fotograaf. Ik zeg tegen alles en iedereen die het wil horen dat ik het mooiste beroep van de wereld heb en voor een heel groot gedeelte is dat te danken aan mijn ouders. Zij gaven me een geweldige opvoeding, een zorgeloze jeugd én doorzettingsvermogen. Stuk voor stuk priceless eigenschappen, maar voor de Jesse van nu is dat spotgoedkope blocnootje dat ik elke zomervakantie kreeg evenwel misschien het allergrootste cadeau.

Want de Jesse van toen, een jaar of acht oud, blijkt een geboren verhalenverteller. Een pseudo wildlifefotograaf in de dop. Op jacht naar verhalen met de lege bladzijden van mijn schriftje als territorium. Ik schreef me een ongeluk, vooral tijdens onze tripjes naar Zuid-Frankrijk. Over de kwaliteit van de crêpes, de croissants en de temperatuur van het zeewater. En een jaar of tien later deed ik het nog steeds. Als schrijvende hockeykeeper, blik vooruit en alle tijd om te observeren, mochten mijn teamgenoten zich wekelijks heugen op wekelijks groter wordende wedstrijdverslagen.

Ik ging journalistiek studeren, wat een verrassing, en het werd écht leuk toen ik mijn nieuwsgierigheid en neiging tot verhalen vertellen koppelde aan een fotocamera. Fotograferen werd een hobby. Een passie. Een beroep.

Ik fotografeer een bruiloft als een journalist. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Ik ben aanwezig, maar graag op de achtergrond. Niet regisseren, maar registreren. Een spiegel voorhoudend. Duizend procent inzettend op pure momenten. Vastgelegd voor altijd. Noem het onsterfelijkheid. Noem het een tijdcapsule.

En als ik naast een verbluffende trouwreportage één ding mag benoemen waar ik ook écht mijn stinkende best voor doe, is dat jullie genieten van mijn aanwezigheid. Dat ik erbij hóórde en niet erbij stónd. Dat we na afloop afscheid nemen als vrienden.

En tot slot, als vrienden onder elkaar, in willekeurige volgorde dan nog maar wat trefwoorden en begrippen waar mijn bloed sneller van gaat stromen? Vader van de bruid die zijn dochter naar het altaar leidt. Je hart volgen. Italiaanse rode wijnen. Bulderende lachen. Energie. Bose noise cancelling koptelefoon plus Spotify.  Truffel. Boksen. Geloften voorlezen. Tranen met tuiten huilen. Woensdagavondborrel. Schijt hebben aan wat een ander over je denkt. Luisteren naar je onderbuik. Keihard doorzakken en een goed gesprek voeren. Donderdagavondborrel. Aanbellen bij het huis van de bruid. Een wild trouwfeest fotograferen. Wekelijks getuige zijn van een feest van de liefde.

Want dit werk is een belevenis. Vooral omdat het voor de eeuwigheid is.