Een vrouw met een binnen- en buitenkant van puur goud. Onbaatzuchtig en vrijgevig. Enthousiast, passievol, en een verhalenverteller. Waarschijnlijk exact de redenen waarom ik haar zo enorm waardeer. Maar waar ik het aan precies verdíénde dat Nicolette op mijn pad kwam, is me nog steeds een raadsel.

Het was maart 2016 toen ik een mailtje kreeg van Nancy. Ook al zo’n schat van een vrouw wiens bruiloft ik later zou fotograferen op Buitenplaats Vaeshartelt in Maastricht. Dat ze me stuurde dat een foto van mij van de bruiloft van Daniele en Eliza in een bruidsmodezaak in Maastricht stond, was al een hele leuke verrassing. Maar dat Nancy me stuurde dat ze vía Nicolette, ‘die ons ook gaat trouwen’, bij mij was terechtgekomen, deed m’n klep pas echt openvallen.

Zie je: Nicolette is niet alleen ook professioneel bezig om elke bruiloft zo mooi mogelijk voor jou te maken; ze had mij ondertussen al lang en breed als aanbevolen trouwfotograaf op haar eigen website staan. Zonder dat ik er ook maar iets van wist. Daar werd, en word, ik meer dan een beetje stil van.

Onze eerste kennismaking in Maastricht smaakte naar meer. En dat kreeg ik ook. Weliswaar helemaal aan de andere kant van het land, maar Nicolette hield woord en vroeg mij voor het fotograferen van haar eigen bruiloft in het Koloniekerkje in Wilhelminaoord. Een even waanzinnige eer als een waanzinnige dag vol zonneschijn, warme omhelzingen en nog warmere woorden.

Ze stelden zich aan me voor als ‘een in China wonend, aanstaand bruidspaar’. Twee mails later wist ik dat Ben en Inge al net zo Brabants zijn als ik en opgroeiden op een steenworp afstand. En alsof ik dat al niet leuk genoeg vond, had ik ook nog eens een dikke vinger in de keuze voor de trouwlocatie.

Enigszins verrast was ik eerlijk gezegd wel, want als je aan tafel zit met iemand die nota bene in Beijing een eigen architectuurbedrijf runt, heb je hier in de regio West-Brabant niet veel keus. Althans: dat dacht ik. Ik veronderstelde dat Ben een man zou zijn van de strakke lijnen en futuristische stijlen. In werkelijkheid koos hij samen met Inge , als koppel overigens een lust voor het oog, een al even oogverblindende maar vooral romantische trouwlocatie; Domaine D’Heerstaayen in Strijbeek.

Een stukje Frankrijk in Brabant voor bruidsgasten uit de hele wereld. Compleet met koekhappen natuurlijk!

Picture this: je bent de trouwfotograaf van een trouwfotografe die onder werktijd op een bruiloft haar man leert kennen. Klinkt ingewikkeld, ik weet het. Dus laat me je het verhaal vertellen van Daniëlle en Dimitri.

Het grappige is dat Daniëlle en ik collega’s zijn en Dimitri en ik dat waren. Hij presenteerde het nieuws bij Omroep Brabant. En hoewel dat op de buis als snel wat zakelijk oogt, leerde ik hem kennen als een goedlachse, welbespraakte, warme en filosofische man. De grijns was nooit ver weg. Een scherpe opmerking evenmin. Ik hoefde dus alleen maar m’n ogen te sluiten en glimlachen toen hun eerste kennismaking ter sprake kwam.

‘Zou je dat nou wel zo doen?’ Met die woorden trok hij Daniëlles aandacht en zette hij haar wereld in één klap op z’n kop. Zij was op dat moment, ’25 september 2010, toen ik aan het werk was als fotograaf op een bruiloft waar hij te gast was’, namelijk de trouwringen van haar bruidspaar aan het fotograferen.

“Ik was op slag verliefd toen ik je zag. En je glimlachte naar me, want jij wist het ook”, zei ze tegen hem. Zeven jaar na die zeven woorden. Ditmaal tijdens de ceremonie op haar eigen magistrale bruiloft op landgoed Luchtenburg.

Ik weet niet zeker of zij de rest van de dag na die kennismaking in 2010 net zo zenuwachtig was als ik bij het fotografen van hún huwelijk. Zo’n gevoel dat je bekeken wordt. Geen fouten kunt maken. Elk moment wil hebben. De beste versie van jezelf moet zijn. Zinloos doemdenken. Zeker. Maar ja, de grote dag van een collega schiet je immers niet elk weekend richting de eeuwigheid. Vooral niet als de regen met bakken uit de hemel komt, de hele feeërieke festivalbruiloft letterlijk in het water valt en het hele feest zich binnen afspeelt bij ongeveer nul licht.

Toch gok ik erop dat ze, net als ik, de hele dag vlinders voelde. En nog steeds. Ik weet namelijk wel zeker dat ik op mijn beurt nog steeds stapelverliefd ben op die fantastische dag en de trouwfoto’s die ik mocht maken.

Wij hebben vaak maar één seconde, zij geven de voorkeur aan een half uur. Wij bitterballen, zij asado. Wij de polders, zij Patagonië. Wij Memphis en Matthijs, zij Messi en Maradona. Als je Nederlanders en Argentijnen vergelijkt, komen we er zo op het oog vrij bekaaid vanaf. Maar samen zorgt die mix voor een fantastische trouwdag.

Hun bruiloft in Hotel Arena in Amsterdam was precies wat ik ervan hoopte. Een smeltkroes van twee culturen met één gedachte: de tent platfeesten. Met prachtige aankleding en een goede organisatie, echt iets Nederlands, en het enthousiaste, vurige plezier van de vele Argentijnen die de oceaan waren overgestoken.

Ik denk dat zij ’s middags vooral enorm genoten van de speeches aan tafel. Vooral van de tekst van Patty’s broer Carlo, die tot grote hilariteit van alle aanwezigen nog eens wat verschillen tussen beide landen oplepelde. Een handvol las je al in de intro. “Ik moet toegeven dat de Argentijnen fantastisch zijn en wij blij moeten zijn dat je nu bij de familie hoort, Max. Maar onthoud goed: as a finishing touch, God created the Dutch. Jullie gaven ons dan Maxima, wij geven jullie Patty.”

Max pompte zijn armen in de lucht en schreeuwde ‘And you still win!”. Aan de foto’s te zien, vooral van dat spetterende trouwfeest, denk ik dat we het ditmaal op een zwaarbevochten gelijkspel kunnen houden.

“Vorig jaar waren we bij het huwelijk in Friesland van Aleid en Luc, en hebben jouw prachtige foto’s van deze dag met veel plezier bekeken. We vinden het super bijzonder hoe je de sfeer en de emoties van de dag kunt vastleggen, zowel van het bruidspaar als van de gasten. Dit zouden wij dan ook graag willen laten vastleggen op ons huwelijk.” Het is begin juli 2017 als ik mijn mail open, dit bovenstaande lees, de haartjes in mijn nek recht overeind gaan staan ik alvast door de woonkamer ga slingeren aan de gordijnen uit pure vreugde.

Want de bruiloft van Aleid en Luc is voor mij, nog steeds, een col van de buitencategorie. Een Alpe d’Huez van emotie, liefde en plezier. En het mooie van bergetappes is dat die kolossen nooit alleen komen. Ook nu niet. Met de mail van Max en Valentine wist ik meteen dat het opnieuw een spektakel zou worden. Met een peloton feestneuzen die plankgas geven en pas stoppen bij de finish. Als een soort Galibier, Tourmalet en Mont Ventoux in één. En man oh man, ik werd niet teleurgesteld.

Colour. If I’d had to pick one single word to encompass my feelings on the wedding of Marianne and Michael, it would be that. It was simply omnipresent. In skins, in the words used during the many speeches (first time I heard the nickname Strawpedo for being a champion in downing drinks though a straw, for instance) , the clothing and certainly the music. 

In this story, a (quoting here) ‘nice, pretty, tall, blond, well figured girl from Vught’ decided to go to a party. A house party in London, that is, with techno music soaring out of the speakers. How romantic. There she bumped into, quoting again, ‘a handsome guy with a charismatic nose, big intellect, great job and a good sense of humor’. That night they had their first kiss, and this year they took the jump together.

It resulted in a perfect wedding at Hangar in Amsterdam under glorious sunshine. With cold drinks, warm feelings and a humdinger of a party with traditional Indian dhol drummer music. My ears are still recovering as a reminder of a day that was just a privilege to witness.

Love game. Niets is zo inherent aan een tenniswedstrijd en dat geldt net zo goed voor S. & D. en hun werkelijk fenomenale bruiloft in Friesland. Zo’n dag dat het kippenvel maar niet van je armen wil ook al lacht de zon je de gehele dag tegemoet, en stralen de aanwezigen nog net wat harder. Zo’n dag dat je aan het einde op een roze wolk de 240 kilometer terug naar huis rijdt. Met een scheve grijns op je gezicht die maar niet weg wil trekken. Van al die prachtige momenten die je meemaakt, de schitterende locatie aan en de boottocht over de Friese meren en de bijna absurde dresscode tijdens het feest.

Naast warmte en liefde ademt dit bruidspaar ook vooral tennis uit. Waarschijnlijk niet zo vreemd als je, ondanks drie kinderen en meer dan drukke banen als ondernemer en huisarts, toch de tijd vrijmaakt om op hoog niveau een bal te slaan. “Ach, een drietje”, klonk het bijna verontschuldigend uit de mond van de bruid. De bruidegom, ondertussen, was mans genoeg om (enigszins schoorvoetend en stilletjes) toe te geven dat de dagen dat hij zijn echtgenote van de baan timmert, inmiddels zijn vervlogen naar het tijdperk McEnroe.

Dat hun bruiloft, een dag voor de mannenfinale op Wimbledon, dus geel en groen zou gaan kleuren, was dan ook geen verrassing. Dat de lokale favoriet Roger Federer tot ieders teleurstelling al uitgeschakeld was, bleek ook een geschenk. Hij was namelijk op tijd om ’s avonds mee te feesten.

Voor het zover was, verzamelden de daggasten zich bij de achterlijk mooie trouwlocatie Polleplaets, waar net een enorm DIY Wimbledon scorebord werd opgehangen boven de dansvloer. Als ik het me goed herinner, mompelde ik iets in de trant van ‘holy sh!t’ en dat zou de uren daarna veelvuldig herhaald worden. Onder meer tijdens de boottocht richting het kerkje van Sandfirden, waar de trouwceremonie plaatsvond. Enjoy like I did 🙂

En daarna? Totale ontlading. Genieten op de boot. Koude biertjes, warme speeches en dikke tranen. Wat mij betreft de drie ingrediënten die van elke bruiloft een topdag maken. En deze variant, compleet met authentieke regenponcho’s en tenniskleding die recht uit de kist van Bjorn Borg leek te komen, was meer dan dat. Meer nog dan een love game. Dit was een overwinning in straight sets.

Dat ik als enige worst niet gekleed was in tennisoutfit en stiekem voor Nadal ben, vegen we even onder het tapijt, ok? Thanks 🙂

In een Vlaams café zou ik een beroerd teamlid zijn bij elke pubquiz, maar vraag mij welke Belg er op de eerste dag van de Olympische Spelen van Rio goud won en ik flap er tot het einde der tijden onmiddellijk ‘Greg van Avermaet, 6 augustus’ uit. En daar mag ik Antoine voor bedanken. Want dankzij hem en zijn echtgenote Kaye was ik op die dag ook de huwelijksfotograaf bij zijn zus Pauline en haar Tom.

De prestatie van de wielrenner was bovendien Antoines eerste zin van zijn speech. Om zijn zus te plagen met een andere bijzondere gebeurtenis. Daar zat ik dan, camera in de aanslag en als enige Hollander tussen een grote groep bulderende en juichende Vlaamse feestneuzen. Precies zoals ik ze vorig jaar had leren kennen en precies zoals ik me toen ook al voelde. Als lid van de familie.

Het was opnieuw intens en liefdevol. Een dag waar ik op het gezicht van Pauline zo’n beetje elke emotie kon aflezen. Een dag waarop de servetten naast tranen wegdeppen ook weer gebruikt werden voor die knoepert van een feesthit van Michel Sardou. Een dag die ik weer voor altijd bij me draag. <3

Trouwlocatie: Sint-Rochuskerk
Feestlocatie: Zilte Zoen

Een circustent in de duinen van Oostende. Tribunes. Piste. Kaarsen. Kerstboom. Pakjes. Een grote rode loveseat. Twee geliefden, al hun initmi en één Hollandse bofkont. Dat is, heel kort samengevat, de dag van Alexander en Tine. 

Een circusbruiloft: ik had het nog nooit eerder meegemaakt. En oh wat hoop ik dat er ooit nog een volgt. Zeker op deze manier. 100% journalistiek en onzichtbaar. Geen geposeer. Geen shotlist. Genietend van de sfeer en de warmte. Zelfs op een koude dag in midden-december aan de Vlaamse kust.

Ik krijg ongelooflijk vaak de opmerking  dat trouwfoto’s maken vast een fantastisch beroep moet zijn. Steevast knik en glimlach ik van – zeker bij een bruiloft op Hooge Vuursche in Baarn. En laat ik ze de redenen zelf aandragen. ‘Altijd feest’, ‘iedereen gelukkig’, ‘herinneringen vastleggen’ komen sowieso voorbij. Klopt allemaal. Maar soms word je er, helaas, ook aan herinnerd dat het leven niet altijd vrolijk meewerkt. Dat niet al je geliefden zo’n mooie dag kunnen maken. 

Op de bruiloft van Nick en Daisy, bijvoorbeeld. En zelfs op het laatste moment. Nicks vader kon er, zo begrepen we ‘s ochtends, niet bij zijn. Domper. Effe slikken. Dus wat doe je dan? Simpel. Fotoshoot skippen en op weg naar de Hooge Vuursche in Baarn de afslag ziekenhuis pakken. En hoe ik soms ook kan grommen om het gebruik van mobieltjes op bruiloften: dit was dé uitzondering. Anders had pap alle mooie momenten, en die waren er plenty, moeten missen.

En werd er ook nog gelachen. Oh zeker. Het begrip ‘Nick is een gouden pik’ heeft sinds die mooie dag in mei een dubbele betekenis 😉