De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een gevoelsmens ben. Dat ik denk (en fotografeer) vanuit mijn hart en later pas vanuit mijn hoofd. Ik stamelde dat, voor mij persoonlijk, ‘alles’ in de foto zit. En hoewel allesbehalve breedsprakig, was ik na wat zelfreflectie voor de verandering eens blij met dat minuscule stukje flapuit.
Want meer nog dan prachtige mensen, mimiek en een nog mooiere traan betekent ‘alles’ voor mij het gevoel dat de foto oproept. En dat geldt net zo voor de massale proost op de winnende foto bij Styling & Sfeer. Bij beide foto’s word ik, zoals ‘traanbruid’ Eliza het zo treffend verwoordde, ‘terug-geharrypotterd naar dat mooie moment’. Dan zie ik weer hoe het vóélde. Kaye, het stralende middelpunt in de foto met de klinkende glazen, stuurde me iets soortgelijks. “Ik kan niet naar deze foto kijken zonder een heeeeele grote glimlach – takes me straight back!”
Het zijn zulke complimenten die, althans voor mij, harder binnenkomen dan het winnen van een prijs. Ook al kreeg ik deze van mijn collega’s en niet van een snelle marketeer of een iemand die via social media de grootste groep stemmers mobiliseert. Om die twee redenen doe ik sindsdien ook bewust niet meer mee aan deze wedstrijd.
Want hoe geweldig en eervol het ook is gelauwerd te worden, herinnert het me aan die waaromvraag. Omdat het pure, tijdloze herinneringen zíjn. Dat het altijd om mijn bruidsparen gaat, en niet om mij, laat staan om de club die de wedstrijd organiseert en daar dik geld uit slaat. En hoe fantastisch en dankbaar het is om dit werk te mogen doen, op mijn manier.
Grappig, eigenlijk. Dit bericht is al ruim twee jaar oud. En wat mij betreft staat die boodschap nog steeds als een huis overeind.
