Erik-Jan, Trudy en een hoop oude liefde
We schrijven de nazomer van 1992, het Gertrudiscollege in Roosendaal. Een middelbare school waar een blond meisje zich meldde voor de eerste dag brugklas en meteen een heel contingent West-Brabantse jongens het hoofd op hol bracht. Ik geloof niet dat ze zich anno 2015 veel zorgen hoeft te maken, maar geloof me, in die tijd stonden de gegadigden voor Trudy in de rij. Aan elke vinger drie rijen breed, tien man diep. Minstens. En ik stond er ook tussen, beken ik ruiterlijk.
Erik-Jan, toffe gast die hij is, maakte zich destijds bij mijn leeftijdgenoten dan ook allesbehalve populair toen hij er met de hoofdprijs vandoor ging. Misschien dat een enkeling nog enige (stille) hoop koesterde, maar de billen van de beste man (haar woorden, trouwens) bleken over een dermate houdbaarheidsdatum te beschikken dat de kapers op de kust lijdzaam moesten toezien hoe ze definitief voor elkaar kozen. En na twee prachtige kinderen werd de liefde voor elkaar eind augustus 2014 ook officieel beklonken.
Ik zag in de tranen in haar ogen dat het haar ernst was. Oordeel zelf.