Net als liefde, geluk (en goede rode wijn) is blijdschap wat mij betreft alleen maar mooi als je het met iemand kunt delen. Als je niet alleen zelf een gat in de lucht kunt springen, maar dat ook kan voor een ander. Woensdag 9 maart 2015 gaat voor altijd de boeken in als de dag waarin dat allemaal samenkwam, ik als top-10 trouwfotograaf van Nederland werd uitgeroepen en het podium mocht delen met collega’s die al lang geen collega’s meer zijn, maar vrienden. 

In Amsterdam werd woensdag het tweede Masters of Dutch Wedding Photography event georganiseerd. De finale van een wedstrijd over vier ronden en, belangrijker nog, het sluitstuk van een beweging die de trouwfotografie in Nederland binnen twee jaar als een drietrapsraket naar grote hoogten heeft geschoten. Het landschap heeft veranderd en gezorgd voor een veld vol uitstekende fotografen die elk op hun eigen manier keihard werken om bruidsparen niet zomaar een trouwreportage te bezorgen, maar tijdloze foto’s met emotie, impact en creativiteit.

(De foto hierboven is overigens mijn allereerste award. En daarom voor altijd in mijn hart)

Vorig jaar was ik er ook bij, ook toen met mijn vriend en collega Leonard Walpot. Even ambitieus als groen achter de oren en ogen als schoteltjes, zeker bij de prijsuitreiking. Glurend naar al die kopstukken. Gezond jaloers. Gisteren, een jaar later, had ik weer klamme handjes en een kritieke hartslag. Nu omdat we samen kans maakten om op het podium te belanden. En die kans verzilverden. En als enige fotografenduo allebei in de top-10 staan.

De enorme puinhoop op mijn werktafel, met oorkonde, prijzenpakket en ietwat schunnige photoboothafdrukken bewijst dat het geen droom meer is. En ergens voelt het nog zo onwerkelijk en absurd. Wrijf ik me nog steeds in de ogen bij het lezen van ‘Master of Dutch Wedding Photography’.

In mijn verhaal over het Masters event van 2015 was mijn slotakkoord het volgende:
“Ik stel voor dat je er volgend jaar ook bij bent. Of weer bij bent. Niet alleen vanwege de gezelligheid, het netwerken en de grootheden die er spreken. Misschien klappen we volgend jaar wel voor jou.”

Gisteren werd er weer geklapt. Voor mijn collega’s, voor mijn vrienden en ook voor mij. Als top-10 trouwfotograaf van Nederland. Ik had niet trotser kunnen zijn.