Fotografiewedstrijden en ranglijsten, daar wil ik het over hebben. Over hoe fantastisch het is om een internationale award te winnen en tussen de grote meneren en mevrouwen te staan, maar ook over de verbazing die daarbij hoort.

Dinsdagavond ontving ik een mail van de Amerikaanse fotografiegigant SLR Lounge. Out of the blue. Met daarin de mededeling dat ze bij hebben uitgeroepen tot één van de 150 beste trouwfotografen ter wereld. What the f., inderdaad. Ik zat nog in de auto toen de eerste appjes binnenrolden en geef toe dat ik de eerste kilometers alleen maar schaapachtig kon grijnzen.

Eenmaal thuis had ik pas de tijd om alle namen te bekijken. Ja hoor. Sta ik dan. Nummer 67 van de alfabetische lijst. Eén plekje onder het Australische icoon Jerry Ghionis. Comfortabel ingenesteld tussen de Andrea Corsi’s, Christiano Ostinelli’s, Citlalli Rico’s, Fer Juaristi’s en Frank Boutonnet’s. Onbekend, waarschijnlijk, voor veel Nederlandse bruidsparen, maar wel fotografen met een enórme staat van dienst. Fotografen die ik tijdens workshops en conferenties heb aangehoord of domweg aanbid vanwege hun werk. Het maakt me on-ge-loof-lijk trots en, heel eerlijk, ook wel een beetje ongemakkelijk.

Want laten we wel zijn: dergelijke ranglijsten – hoe fantastisch ook – zijn natuurlijk ook een smaakkwestie. Voor elke naam op de lijst waar ik ‘JA!’ bij denk, mis ik weer een andere collega die er wat mij betreft evenmin had misstaan en ook keihard werkt om zijn of haar bruidsparen blij te maken met prachtige trouwfoto’s.

Naast smaak is zo’n ‘best of’ natuurlijk ook een momentopname. Maar wel een die me zegt dat ik op het goede pad zit en tegelijk nooit uitgeleerd zal zijn. En dat ik vooral ook moet genieten van de reis en niet de bestemming.