De bruiloft op Landgoed Luchtenburg van Dimitri en Daniëlle
Picture this: je bent de trouwfotograaf van een trouwfotografe die onder werktijd op een bruiloft haar man leert kennen. Klinkt ingewikkeld, ik weet het. Dus laat me je het verhaal vertellen van Daniëlle en Dimitri.
Het grappige is dat Daniëlle en ik collega’s zijn en Dimitri en ik dat waren. Hij presenteerde het nieuws bij Omroep Brabant. En hoewel dat op de buis als snel wat zakelijk oogt, leerde ik hem kennen als een goedlachse, welbespraakte, warme en filosofische man. De grijns was nooit ver weg. Een scherpe opmerking evenmin. Ik hoefde dus alleen maar m’n ogen te sluiten en glimlachen toen hun eerste kennismaking ter sprake kwam.
‘Zou je dat nou wel zo doen?’ Met die woorden trok hij Daniëlles aandacht en zette hij haar wereld in één klap op z’n kop. Zij was op dat moment, ’25 september 2010, toen ik aan het werk was als fotograaf op een bruiloft waar hij te gast was’, namelijk de trouwringen van haar bruidspaar aan het fotograferen.
“Ik was op slag verliefd toen ik je zag. En je glimlachte naar me, want jij wist het ook”, zei ze tegen hem. Zeven jaar na die zeven woorden. Ditmaal tijdens de ceremonie op haar eigen magistrale bruiloft op landgoed Luchtenburg.
Ik weet niet zeker of zij de rest van de dag na die kennismaking in 2010 net zo zenuwachtig was als ik bij het fotografen van hún huwelijk. Zo’n gevoel dat je bekeken wordt. Geen fouten kunt maken. Elk moment wil hebben. De beste versie van jezelf moet zijn. Zinloos doemdenken. Zeker. Maar ja, de grote dag van een collega schiet je immers niet elk weekend richting de eeuwigheid. Vooral niet als de regen met bakken uit de hemel komt, de hele feeërieke festivalbruiloft letterlijk in het water valt en het hele feest zich binnen afspeelt bij ongeveer nul licht.
Toch gok ik erop dat ze, net als ik, de hele dag vlinders voelde. En nog steeds. Ik weet namelijk wel zeker dat ik op mijn beurt nog steeds stapelverliefd ben op die fantastische dag en de trouwfoto’s die ik mocht maken.
